” Muzeum Ziemi znajduje się w budynku Karczmy Głodowej. Stoi ona od trzystu lat na miejscu starszej budowli prawdopodobnie na fundamentach strażnicy, która strzegła Czeskiego Brodu. Było to miejsce gdzie prastary trakt, wydeptywany przez pielgrzymów wędrujących do świętych źródeł Łaby, Czeską Ścieżką, opuszczał Góry Izerskie i przekraczając rzekę Kamienną piął się w Karkonosze.
Nazwa „Karczma Głodowa” utrwaliła się w połowie XIX w kiedy to wielki głód spowodowany wieloletnim nieurodzajem i bezrobociem stały się przyczyną głodowych buntów tkaczy Śląskich krwawo tłumionych przez władzę pruską. Aby złagodzić cierpienia ludzi z gór organizowano prace publiczne między innymi budowano górskie drogi zwane do dzisiaj „drogami głodu”. Właśnie jedna z takich „dróg głodu” biegnie przełomem rzeki Kamiennej /Ciekonia/ i łączy dzisiaj Szklarską Porębę ze światem. Budowana była rękami bezimiennych mieszkańców gór, którzy za 10 godzin morderczej pracy przy łamaniu granitu i układaniu z kamiennych beli konstrukcji nośnej drogi otrzymywali zapłatę: bochenek chleba i skopek mleka dziennie. Skromne posiłki dla budowniczych drogi przygotowywano w Karczmie Głodowej gdzie wypiekano z podłej mąki dwufuntowe bochenki chleba. W piwnicy Karczmy zachował się do dzisiaj stary piec chlebowy opalany słomą żytnią i owsianą, mieściło się w nim dwieście chlebów jednorazowo.”
autor tekstu: Juliusz Naumowicz, 2009
Dokumenty pokazują że przez kolejne lata obiekt przechodził z rąk do rąk zmieniając nazwy lecz zawsze pozostając zajazdem i karczmą dla wędrowców kierujących się do Szklarskiej Poręby. Znajdowała się tu kuźnia oraz stajnia.
Po II Wojnie Światowej budynek nadal pełni funkcję zajazdu. Tuż po wojnie wynajmował tu pokój Wlastimil Hofman z małżonką. Przez pewien czas budynek należał do DW Zakopianka. Później stał się Motelem Relax ” u Parylaka” znanym ze spotkań towarzyskich polskich filmowców.
Na początku lat ’90 tych w opuszczonym wówczas budynku wybucha pożar, który jednak udaje się szybko ugasić. Zniszczony i zalany obiekt nabywa Juliusz Naumowicz późniejszy pomysłodawca reaktywacji Sudeckiego Bractwa Walońskiego. W budynku stopniowo otwierane są kolejne muzealne sale, w których prezentowane są lokalne ciekawostki mineralogiczne, wyroby rękodzieła artystycznego i liczne pamiątki po Przewodnikach Sudeckich i GOPR- owcach.
18 marca 2015 roku w środku nocy w budynku wybucha pożar. Tym razem ogień rozprzestrzenia się bardzo szybko i niszczy całkowicie drewnianą konstrukcję budynku. Pozostają jedynie murowane ściany szczytowe i ściany parteru.
Od pierwszych chwil po pożarze podejmowane były akcje aby przywrócić świetność Muzeum Ziemi JUNA. Od września 2016 prowadzone są prace budowlane w obiekcie.
Uroczyste otwarcie Muzeum Ziemi JUNA – Strażnicy Walońskiej miało miejsce 19 września 2019 w XIX rocznicę powstania Sudeckiego Bractwa Walońskiego.
W odnowionym muzeum, na powiększonej wystawie, można zobaczyć wystawę poświęconą walońskim poszukiwaczom gór oraz bogatą kolekcję minerałów.